‘Daar kunnen we toch niets aan doen’ staat niet in mijn woordenboek en zal er ook nooit instaan. Politiek is mijn leven, ik voel élke dag opnieuw de nood om mensen te helpen. Tussen de mensen staan blijft de absolute sleutel, daar hoort dus af en toe een bezoekje aan een volkscafé bij! De maatschappij mag dan wel veranderen, maar de principes voor een warme maatschappij niet. Dat is de weg Vooruit. Ik verzet me tegen het toenemend individualisme en blijf consequent verder werken om het vertrouwen in de democratie te winnen.

Mijn levensmotto luidt "Er moet gewerkt en er moet gelachen worden, vaak hangen ze samen"

Mijn grootste klein gelukje? Dat ik nog relatief gezond ben ondanks het leven dat ik geleid heb.